Merhabalar değerli okurlarım.Bugün sizlere sevginin hayatımızdaki önemi hakkında birşeyler yazmak istedim.

Amerikalı akademisyen ve psikolog Abraham Maslow, insanların belirli ihtiyaçları olduğunu ve bu ihtiyaçların bir hiyerarşi içinde düzenlenebileceğini ortaya koymuştur.

Bahsettiğimiz Maslow’un İhtiyaçlar Hiyerarşisi şu şekildedir:

Piramidin üçüncü ve dördüncü basamağı olan sevgi ve ait olma basamağı içerisinde toplumsal ilişkilerin, ikili ilişkilerin ve sevme-sevilme ihtiyaçlarının var olduğunu söyleyebiliriz. Dördüncü basamaktaki saygınlık ihtiyacı ise prestiji ve başarıları, kişinin toplum tarafından benimsenip takdir edilmesini, başkaları tarafından saygı görme isteğini ve öz-saygıyı ifade eder.

Dolayısıyla fiziksel gelişim ve fizyolojik ihtiyaçlar gibi zihinsel-ruhsal gelişim ve sevme, sevilme, saygı ve değer görme de bir ihtiyaçtır diyebiliriz.

Hayatta kalmamız için gerekli olan  fizyolojik ihtiyaçlara benzer olarak sevilme ihtiyacı karşılanmadığında da kaygılı veya sıkıntılı hissetmemiz doğaldır.Ayrıca kendini gerçekleştirme seviyesinde bu basamağın tatmin olmadığı durumda başarılı olmak mutlu olabilmek pek mümkün gözükmemektedir.Bu konu ile bağlantılı gördüğüm başka bir konuya girmek istiyorum.Birazda bağlanma teorisinden bahsetmek isterim: Psikolojide bireyin, başka bir kişiden yakınlık bekleme eğilimi ve bu kişi yanında olduğunda bireyin kendisini güvende hissetmesi ve genelde çocuk ile yetişkin  bir birey ‘çoğu zaman anne' arasındaki olumlu bağı ifade etmek için kullanılan bir terimdir. Bağlanma ile ilgili ilk araştırmaları Jhon

Bowlby ve arkadaşları yapmışlardır.

John Bowlby ve diğer kuramcılar tarafından ele alınan sevilme ihtiyacı en temel ihtiyaçlarımızdan biri olarak kabul edilir. Özellikle doğduktan sonraki ilk altı ay içinde sevgiden yoksun bırakılan bebeklerin, büyüme sürecindeki psikolojik zarar araştırmalar sonucunda gözler önüne serilmiştir.Sevgiyi ailesinden alamamış bir bebeğin, birey olma yolculuğunda sağlıklı ilişkiler kurabilmesi yine mümkün olamamaktadır.

Erken çocukluk döneminde sevgi ihtiyacının karşılanmaması halinde ,başka bir araştırma sonucuna göre 

Duygusal yoksunluk şeması ortaya çıkabilmektedir.

Sevgiden yoksun büyüyen bireyler sevilme ihtiyaçlarının hiçbir zaman tam olarak karşılanmayacağına dair güçlü bir inanç taşırlar. Hayatlarının sonuna kadar yalnız kalacaklarını veya hayatlarında birileri olsa bile bu kişilerin onları hiçbir zaman anlamayacağını düşünürler. Çocuklukta karşılanmayan ihtiyaçlar yetişkinlikte de tam olarak karşılanamaz ve hep bir şeyler eksiktir. Gerçekte partnerleri veya arkadaşları ihtiyaçları karşılamış olsa bile asla yeterli gelmez. Bu şema bir bakıma doyumsuzluk şemasıdır. Bu şemaya sahip kişiler duygusal ihtiyaçlarını diğer insanlara yardım edecekleri işlerde çalışarak gidermeye çalışabilirler.

Araştırmaların sonuçlarına göre sevgi görmek bir ihtiyaç ve karşılanmaması halinde de ruh-beden-zihin  gelişimi açısından da olumsuz etkilerinin olduğunu görebiliyoruz.

Peki ya sevilmek isterken kendimizi sevmemiz gerektiğini de biliyor muyuz? Ve kendimizi yeteri kadar seviyor muyuz?

Bana göre insanın kendini sevmeyi bilmesi önceliği olmalıdır. Kendine bağlanmayı, olumlu ve olumsuz yanlarının farkına varıp memnun olmadıkları için çaba harcayıp düzeltmesi, yapamadıkları için kendini kabul edip kucaklaması benliğin olgunlaşması için çok değerli bir olgudur. Sevilme ihtiyacımızın içinde öncelikle kendimizi sevmenin önemini bilerek hareket etmek, sağlam bir temelle ilerlemek için önemlidir diyebilirim.Özellikle de bir ebeveynsek küçük bir tavsiye ile yazımı bitirmek isterim; 

Çocuk yetiştirirken kişilik, benlik oluşumunun  sağlıklı  Ruh-beden-zihin yapısına sahip bir birey yetiştirebilmek adına çocuklarınızı sevmeniz, sevginizi hissettirmenizi öneririm.Ayrıca insanın kendini sevmesi gerekliliği ile ilgili çocuklarınızda farkındalık yaratmanızı da temenni ederim ..

Yazımın farkındalık yaratmasını dileyerek güzel günler diliyorum..