Korku, insanın en sessiz ama en güçlü zinciridir. Görünmezdir; ama bazen bir nefeste hissedilir, bazen kalbin tam ortasına çöker. Korku, dış dünyanın sana sunduğu bir tehdit değil, iç dünyandaki dengeyi kaybetmenin yankısıdır. O, zihnin “ya olursa” cümlesiyle kurduğu yanılsamalı evrenin bir yansımasıdır. Gerçekte var olmayan, ama varmış gibi hissettiren bir gölge.

İnsan, kontrolü kaybetmekten korkar. Bu yüzden, her şeyi yönetmeye, anlamlandırmaya, garanti altına almaya çalışır. Fakat yaşamın özü, belirsizliktir. Ne kadar sıkı tutunmaya çalışırsan, o kadar kayarsın. Çünkü gerçek güç, tutunmakta değil; akışa güvenebilmekte gizlidir. Kontrolü bırakmak, yenilmek değildir. Aksine, yaşamla dans etmeye başlamaktır.

Korku, çoğu zaman bir alarm gibidir sana bir şeylerin artık eskisi gibi olmadığını, dönüşmen gerektiğini hatırlatır. Korkunun geldiği anlarda, aslında ruhun seni çağırır: “Dur. Dinle. Artık eski sen olamazsın.” O yüzden korku, düşman değil; rehberdir. Seni kendi karanlığından geçirerek, özündeki ışığa ulaştırmak ister.

Ruh, sonsuz bir bilgelik taşır. O bilir ki her şeyin bir zamanı, bir anlamı, bir öğretisi vardır. Fakat zihin, korkunun sesiyle dolduğunda bu bilgeliği duyamaz. Zihin kontrol etmeye, analiz etmeye, kaçmaya çalışırken; ruh sadece bekler. Çünkü ruhun dili sessizliktir. Ve o sessizlikte, en derin cevaplar yankılanır.

Bir an gelir, korkunun ortasında bile kalmayı öğrenirsin. Nefes almayı, kalbinde kalmayı, kaçmadan bakmayı… İşte o an dönüşüm başlar. Çünkü korkudan kaçtığında, onu büyütürsün; ama onunla kalabildiğinde, güce dönüşür. Korkunun içinden geçtikçe, fark edersin ki: seni esir eden korku değil, ona verdiğin anlamdır.

Korkular, bastırıldıkça büyür; ama fark edildikçe çözülür. Onları bastırmak yerine, onlara yer açmak gerekir. “Evet, korkuyorum” diyebilmek cesaretin ilk adımıdır. Çünkü o cümleyle savaşmayı değil, anlamayı seçersin. Ve anlamak, özgürlüğün kapısını aralar.

Her korkunun ardında bir özlem yatar güvende olma, sevilme, ait olma arzusu… Korkunun özünü görebildiğinde, onun seni cezalandırmak için değil; korumak için var olduğunu anlarsın. Sadece yöntemini bilmezsin. O yüzden korkuya kızma. Onu dinle. Sana söylemek istediği şeyi duy.

Gerçek cesaret, korkusuzluk değil; korkunun elini tutup, onunla birlikte yürüyebilmektir. Korkunun seni yönlendirmesine izin vermeden, ama onu inkâr etmeden… Çünkü korkunun içinden geçtiğinde, artık o eski sen olamazsın. Daha derin, daha güçlü, daha bilge bir haline evrilirsin.

Ve sonunda fark edersin:

Korku, gölgedir.

Sen ise ışığın kendisisin.

Işık olduğunda, hiçbir gölge seni esir edemez. ✨

Derin bir nefes al…

Korkuların geçip giden bulutlardır.

Sen o bulutların ardındaki sonsuz gökyüzüsün.