Eskiden birine gönül vermek, uzun süren bir serüvene çıkmaktı.
Aşk aceleye gelmezdi; yavaş yavaş kök salar, sağlamlaşırdı.
İnsanlar birbirine zaman ayırır, sabır gösterirdi.
Şimdi ise hızlı yaşanıp hızlı unutulan duygular revaçta.
Bir zamanlar sevgiyi korumak için mücadele edilirdi.
Şimdi en küçük sarsıntıda “olmadı” deyip gidiliyor.
Eski âşıklar küsüp küsüp barışır, birbirinden vazgeçmezdi.
Şimdi ise ilk kırgınlıkta tüm bağlar kopuyor.
O zamanlar aşk, bir mesaj değil, bir bakışla anlaşılırdı.
Birlikte susabilmek bile bir sevgi göstergesiydi.
Ayrılıklar uzaktı çünkü emek yakın, anlayış boldu.
İlişkiler “ben” değil “biz” üzerinden yürürdü.
Şimdi bireysellik, sevgiden daha çok yüceltiliyor.
Eski aşklarda samimiyet vardı; şimdilerde rol yapanlar çoğunlukta.
Güven, zamanla değil, ilk günden verilir ve korunurdu.
Her zorlukta kaçmak değil, çözüm aramak vardı.
Bir mektup haftalarca saklanır, her satırı ezberlenirdi.
Bugün gönderilen mesajlar aynı gün siliniyor.
O zamanlar aşk, gündelik değil ömürlüktü.
Yıllar geçse de unutulmayan sevdalar bu yüzden kaldı geriye.
Bugünün aşkları hızlı tüketiliyor, derinleşemeden bitiyor.
Eski aşklar kalıcıydı çünkü sabır, sadakat ve gerçek vardı.
Teknoloji değil, duygu merkezli yaşanırdı.
Aşk, bir zamanlar iki yürek arasında sessiz bir anlaşmaydı.
Şimdi ise gürültü çok, gerçeklik az…
Yorumlar