Her geçen gün biraz daha anlıyorum ki, bu devirde kadın olmak başlı başına bir mücadele… Hem görünmez bir savaşın içinde kalıyorsun hem de kimse senin gerçekten ne kadar yorulduğunu bilmiyor. Kadın olmanın ağırlığı, bir çantaya konup taşınacak bir yük değil; her gün yeniden omuzlanan, yeniden dengelenen bir hayat meselesi.

Kadından beklenti bitmiyor. Güçlü olacak, zarif kalacak, çalışacak, evini toparlayacak, sabırlı olacak, kırılınca sessizce dağılacak, kimseyi üzmeyecek, herkesin derdini dinleyecek… Ama sıra kadının hislerine gelince, çoğu zaman “abartıyorsun” kelimesi ruhuna saplanan bir bıçak gibi. Sanki kadın güçlü olunca insan değilmiş gibi, yorulunca hakkı yokmuş gibi.

Bu çağda kadın olmak zor çünkü her adımın, her sözün, her tercihin inceleniyor. Bir saç modelin, bir kıyafetin, bir kahkahan bile birilerine göre fazla, birilerine göre eksik. Kadın hem var olma mücadelesi veriyor hem de varlığının sorgulanmasına maruz kalıyor.

Bir yandan toplumun çizdiği kalıplar, bir yandan “sen bilirsin ama bence…” diye başlayan bitmeyen bakış açıları…

Ama bütün bu zorluklara rağmen, kadın olmak tarifsiz bir güç barındırıyor içinde.

Kadın yarasını saklayarak iyileştirir, sessizce ağlayıp sabahına yeniden ayağa kalkar. Kimsenin bilmediği ağırlıkları taşır ama dışarıdan bakınca yüzünde hep bir umut izi vardır. Çünkü kadın, zorlukların içinde bile hayata tutunmayı bilir.

Bugün bir kez daha görüyorum ki, kadın olmak zor… ama bir o kadar da onurlu, güçlü ve değerlidir.

Ve bu yazıyı okuyan her kadın bilsin ki:

Sen yalnız değilsin.

Sesin duyuluyor, mücadelen görülüyor ve varlığın çok kıymetli.kalın sağlıcakla…